Manga of the Dead 1

pg5

p1

n1: ย่าของฉันกลายเป็นซอมบี้

pg7

p2

b1: ฉันไม่ชอบย่าของฉันเพราะเธอชอบทำเสียงดัง

p3

b1: ย่าของฉันถึงจะเสียชีวิตแล้วก็ยังแข็งแรงดีนะเนี่ย

n1: ฉันคิดว่าเธอคงรู้สึกดี

pg8

p2

n1: พ่อร้องไห้ไปพร้อม ๆ กับดื่มเหล้าทุกคืน

n2: แม่กลับดูดีใจจนออกจะผิดธรรมชาติ

n3: และพ่อชั้นก็หัวอ่อนเกินไปที่จะสังเกตุ

n4: แชปเป็นหมาของเรา

p3

b1: เอาหน่า พ่อ สดชื่นหน่อยสิ ถ้าคุณทำตัวแบบนี้ต่อไปเดี๋ยวคุณแม่ก็เสียใจแย่หรอก!

pg9

p2

b1: แแแแแบร่ แแแแแบร่

b2: แย่ชะมัด ที่ปิดปากของย่าหลุดออกอีกแล้ว...

p3

b1: แม่ ที่ปิดปากของย่าหลุดออกอีกแล้ว ย่าหนวกหูมาก หนูทำการบ้านไม่ได้เลย

p4

b1: แแแแบร่

pg10

p1

b1: ฉันไม่ได้เกลียดการไปโรงเรียนสักทีเดียวเพราะฉันยังได้เจอเพื่อน ๆ กับรุ่นพี่เวลาไปโรงเรียน

p3

b1: เกิดอะไรขึ้นกับมือพี่เหรอ เหมือนรอยกัดเลย (ท่าจะเจ็บ)

(ไม่รู้เหมือนกัน)

b2: ตอนพี่ออกมาจากร้านอาหาร อยู่ดี ๆ ผู้ชายท่าทางสกปรก ๆ คนหนึ่งก็เดินมากัดมือพี่ ซวยจริง ๆ เลย ตอนนี้ยังเจ็บอยู่เลยเนี่ย

pg11

p1

b1: ฟู่

p2

b1: เอ๋

p4

n1: แชปกำลังกลายเป็นของเหลวคล้ายซอสมะเขือเทศอยู่ตรงทางเดิน ฉันตกใจมาก ถึงแม้ว่ามันจะน่าขยะแขยง ฉันก็ยังอยากที่จะอุ้มมันขึ้นมากอด

pg12

p1

b1: ฉันรู้สึกเสียใจเวลาที่หมาฉันตายมากกว่าตอนที่คนตายเสียอีก ฉันร้องไห้จนตาแดงไปหมด

p2

b1: ฉันบอกแล้วไง ว่าคุณแม่ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ถึงเราจะมัดคุณแม่ไว้แน่นแค่ไหน คุณแม่ก็ไม่เป็นอะไรอยู่ดี ลองนึกดูสิ ถ้านี่เป็นพวกลูก ๆ ละก็เราจะทำยังไงกันดี

b2: ....ขอโทษนะ...

p4

b1: นี่ลูกรู้ไหมว่าแชปราคาเท่าไหร่นะ!?

n1: นี่มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย ยัยแก่

pg13

p1

n1: ทุกคนบนโลกน่าจะไปตายกันสะให้หมด (ยกเว้นฉันกับรุ่นพี่)

pg14

p1

b1: ขอโทษจริง ๆ พี่คงรับไม่ได้จริง ๆ ไม่ไหวอ่ะ (ฉันไม่อยากจะเป็นแฟนกับคนที่มีครอบครัวเป็นซอมบี้)

p2

n1: ฉันรู้ว่าถ้าคนอื่นรู้เข้าว่าสมาชิกครอบครัวฉันกลายเป็นซอมบี้ ฉันคงถูกเกลียดแน่ ๆ ทุกคนในครอบครัวฉันพยายามจะปิดบังเรื่องนี้ แค่จู่ ๆ เช้าวันหนึ่งตอนที่ฉันไปโรงเรียน ทุกคนกลับรู้เรื่องนี้หมด

n2: อย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด ทุกคนควรจะไปตายสะให้หมด

p3

n1: ฉันหงุดหงิดมาก

b1: แบร่

p4

n1: ฉันก็เลยตัดข้อมือของย่าออก ความรู้สึกเวลาที่กระดูกย่าหักทำให้ฉันผ่อนคลายขึ้นมาก แต่ฉันก็สงสัยอยู่อย่างว่าทำไมเลือดถึงไม่ค่อยออกเท่าไหร่ คงเป็นเพราะย่าเป็นซอมบี้ล่ะมั้ง

p6

b1: อ่าาา ฉันไม่อยากกลับบ้านเลย

b2: อ่าาา ฉันเข้าใจ ฉันก็ไม่อยากกลับบ้านเหมือนกัน แหม เนื้อไก่นี่อร่อยจริง ๆ

b3: อร่อยจริง ๆ

p7

b1: เมืองก็ยังดูน่าเบื่อเหมือนเดิม ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในเมืองนี้มีซอมบี้

b2: น่าเบื่อจริง ๆ

p8

n1: พอฉันกลับถึงบ้าน ปรากฏว่าพ่อก็ได้กลายเป็นซอมบี้ไปอีกคนแล้ว

n2: ช่างน่าขัน ซอมบี้แม่ลูก

pg16

p1

b1: เกิดอะไรขึ้น พ่อกลายเป็นแบบนั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่

b2: มันแย่จริง ๆ เพราะลูกยังไม่กลับบ้าน แม่ก็เลยต้องจับพ่อมัดไว้คนเดียว แม่ละกังวลจริง ๆ ว่าต่อจากนี้เราจะทำยังไงดี

p2

b1: สงสัยแม่ต้องเริ่มไปทำงานสะแล้ว

n1: แม่ดูมีความสุขยังไงชอบกล

p3

b1: มา ๆ ยจจัง หยุดเล่นเกมแล้วก็ไปล้างมือเดี๋ยวนี้

p4

b1: ลูกก็ไปล้างมือด้วยนะ ถ้าไม่ล้างระวังจะกลายเป็นซอมบี้ไปอีกคน

pg17

p1

n1: สามวันให้หลัง แม่ก็กลายเป็นซอมบี้ไปอีกคน

pg18

p1

b1: พี่... ผมเห็นแม่...

n1: แม่จงใจถอดที่ปิดปากของย่าออก แม่พยายามที่จะให้พ่อโดนย่ากัด

p3

n1: ของที่ปู่ทวดของฉันทิ้งไว้ให้ถูกซ้อนไว้หลังแท่นบูชา

p4

b1: นี่เป็นปืนของปู่ มันชื่อว่า ปืน นัมบุ 14 ปู่จะให้หนูเก็บไว้เป็นที่ระลึก

(ถ้าหนูเจอคนไม่ดี ก็ใช้ปืนนี้ยิงมันเลย)

n1: ฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะมีโอกาศได้ใช้ปืนกระบอกนี้

pg19

p1

n1: ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พาน้องชายฉันออกจากบ้าน

pg20

p1

b1: เอาของมาหมดหรือยัง งั้นไปเราไปกันเถอะ

b2: อื้อ

p1

n1: ในคืนก่อนที่ฉันจะออกจากบ้าน ฉันโทรหารุ่นพี่ ฉันแค่อยากจะได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งสุดท้าย

b1: รุ่นพี่นี่ฉันเอง...

n1: ทว่าเสียงที่มาจากอีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์นั้นกลับเป็นเสียงที่ไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย

p2

b1: แแแแบร่

p3

n1: ฉันกำลังจะไปบ้านรุ่นพี่ ฉันจะใช้ปืนนี้ยิงไปที่น่าผากของรุ่นพี่อันเป็นที่รักของฉัน หลังจากนั้นฉันก็จะไปชิบุย่า